Herkenbaar voor alle mommy’s denk ik: fases. Ze duren altijd te lang en je enige houvast is.. Juist ja, dat het een fase is en het dus ECHT weer over gaat.
Afgelopen week moest ik met Flynn naar het consultatiebureau. Standaard check up en hij zou zijn laatste enting krijgen (tot een jaar). Zou krijgen ja want ik gaf aan dat ik het toch liever uit wou stellen. Hij zit even niet lekker in zijn vel gaf ik aan. De consultatiebureau verpleegkundige keek me aan: ‘vervelend he die fases!’.
JA HEEL VERVELEND.
Nu ik dit typ is hij alweer 3 dagen zijn eigen vrolijk zelf maar Flynn krijgt op het moment 2 tandjes en was weer helemaal van slag. Veel huilen, heel aanhankelijk, zichzelf absoluut niet kunnen vermaken en het ‘ergste’ van alles: slecht slapen. Ik zei tegen de verpleegkundige dat ik echt het gevoel heb dat we van het één in het ander rollen. Voor de vakantie had hij een dubbele oorontsteking waar hij een week of 3 door van slag is geweest. Op vakantie ging het een weekje goed tot we thuiskwamen. Hij kon staan maar had geen flauw idee hoe hij weer moest gaan zitten. Dit resulteerde in zo’n 10-20 keer per avond/nacht naar zijn kamertje gaan om een huilend jongetje weer neer te leggen in zijn bedje. Nu weet hij hoe hij zelfstandig kan gaan zitten, zit hij weer 5 dagen lekker in zijn vel en staan de tanden voor de deur!
ARGH!
Natuurlijk is dit vervelend (en vooral vermoeiend) voor ons als ouders maar ik vind het nog veel vervelender voor hem. Die fases wisselen elkaar zo vlug af dat het soms lijkt of er ‘iedere x wat is’. Inmiddels weet ik veel beter mijn weg er in te vinden en merk ik dat hoe sneller ik accepteer dat het zo is hoe beter je het allemaal handelt. Maar vervelend dat is het wel. En is het wel normaal?
Gelukkig kon de verpleegkundige me hier heel erg in gerust stellen. Vooral het eerste jaar maken ze zo ontzettend veel ontwikkeling door.. Dit gaat vaak gepaard met allerlei onrust in hun koppie en als er dan ook nog eens een fikse verkoudheid of ontsteking om de hoek komt kijken is het natuurlijk helemaal vervelend.
Fijn die geruststelling. Toch merk ik dat ik nu al, Flynn is net een jaar, zoveel gegroeid ben als moeder. Toen Flynn voor het eerst in een sprongetje terecht kwam was ik ten einde raad. Nu moet ik zeggen dat het ook gelijk wel het ergste sprongetje was wat hij ooit gehad heeft (lees 4 dagen 24 uur per dag huilen) maar wat maakte ik mij zorgen. Er MOET iets met hem zijn! Onderzoek hem dan, kijk naar hem, dit is niet hoe hij normaal is, help! Helemaal logisch natuurlijk, je maakt je verschrikkelijk zorgen als new mommy in town. En nu denk ik: aaaach het is weer een fase. Gaat wel weer over. Accepteer het, (hopelijk) is het over een paar dagen weer anders!
Misschien een hart onder de riem voor de nieuwe mama’s en herkenbaar voor de ‘ervaren’ mama’s? ;-)
9 reacties
Sheila
20 oktober 2016Klinkt super vervelend. Ik moet dan ook zeggen dat ik veel fases juist niet herken. Mijn zoontje is bijna 2 en het is allemaal appeltje eitje. Het kan dus ook anders. Nadat ik allemaal gewaarschuwd ben hoe pittig het allemaal wel niet zou worden, dacht ik alleen… waar hebben we het over? Huilen doet hij nauwelijks en tandjes doorkomen deed hem niets. Net zoals maagkrampen krijgen. Dat is gelukkig aan hem voorbij gegaan. Maar ik neem het niet vanzelfsprekend, hoor. Want je weet nooit hoe iets vantevoren zal gaan. Maar ik denk ook altijd maar, er zijn gelukkig zoveel moeders om je heen die een fase verder zitten :) En bij wie je terecht kan voor steun en advies. Voor de momenten dat ik even denk ‘is dit normaal?’, weet ik ook altijd wie ik moet vinden om dat te vragen. :) En den duur schiet je ook minder in de stress. Want je kent je kind steeds beter.
Sheila onlangs geplaatst…Schaam jij je wel eens voor je partner?
Milou
20 oktober 2016Pfoe ja herkenbaar! Vooral dat je die eerste keren zo onzeker bent. Nu ga ik er veel makkelijker mee om. het is zoals het is… ofzo. Lekker veel knuffelen en hopen dat het snel voorbij is. Maar ze rollen inderdaad wel van het één in het ander en al die slapeloze nachten maken het er dan niet beter op. Zet m op supermama!
Milou onlangs geplaatst…Mees is geboren!
Manon
20 oktober 2016Oh heeeeel herkenbaar. Ik vond het ook zo pittig die periode. Waar velen het gevoel hebben van “rond de eerste verjaardag willen we gaan voor een tweede baby”, hadden wij echt zoiets van: NO WAY! Hier ook hele erge “rotdagen” gehad waarbij je om 9:00u al zin in bedtijd had enzo. Nee, ik herken dit heel goed. Maar wat je zelf zegt: het wordt echt steeds beter. Als dat lopen eenmaal onder de knie is, communicatie wordt steeds beter, tanden zijn allemaal door… Dan zijn er alsnog fases maar ik ervaar dit niet meer “van het een in het andere”! Je hebt een knap kind ^^! Liefsxx
Manon onlangs geplaatst…Eetdagboek van 2 dagen – afvaldagboek
Jeske
20 oktober 2016Dat is zo herkenbaar hoor. En ik kan je vertellen dat als ze 8 zijn ze nog ‘fases’ hebben. Mijn oudste is soms weken heel dwars, gelukkig slaapt ze dan wel goed, maar dan moet er vaak een kwartje vallen. Met rekenen of iets anders. De fases worden minder heftig, maar ze blijven…
Jeske onlangs geplaatst…Review: Vtech Kidi Superstar
Lori (Mama's Jungle)
20 oktober 2016Heel herkenbaar. Vooral die niet-doorslaapfase vond ik heftig. Die duurde namelijk nogal lang bij ons. Maar nu ik erop terug kijk, inderdaad: alles komt goed :)
Lori (Mama’s Jungle) onlangs geplaatst…Welk geboortekaartje kiezen wij?
Loes Johanna
21 oktober 2016Ik ben op dit moment zwanger van ons eerste kindje, dus zal de mantra alvast gaan oefenen 😄.
Loes Johanna onlangs geplaatst…Zwanger: hoe hebben wij het verteld?
Lieke - Life As Lieke
21 oktober 2016Lijkt me zo vervelend! Ik leer er veel over tijdens mijn opleiding en nu lees ik over jou ervaring, dat maakt van theorie praktijk ;)
Lieke – Life As Lieke onlangs geplaatst…Dingen waar ik blij van word #4
Sabine
22 oktober 2016Klinkt vervelend ja, maar je schrijft het wel leuk op!
Ayla
24 oktober 2016Hahahaha! Sorry, het is helemaal niet bedoeld als een grappig ding, maar ik kom niet meer bij van het idee dat je staat en dan niet meer kan zitten. Stel je voor dat je zo’n klein hummeltje bent, helemaal gelukkig dat je kan staan en dan… ? Dat je daar dan staat en het gewoon even helemaal niet meer weet. Ik zou ook huilen! Wat sneu en súper grappig tegelijk. Gelukkig is ook dat maar van korte duur :)
Ayla onlangs geplaatst…Pumpkin Spice Muffins met een chocolade twist uit Vancouver