Alles is een fase, alles is een fase, alles is een..

Herkenbaar voor alle mommy’s denk ik: fases. Ze duren altijd te lang en je enige houvast is.. Juist ja, dat het een fase is en het dus ECHT weer over gaat.

Afgelopen week moest ik met Flynn naar het consultatiebureau. Standaard check up en hij zou zijn laatste enting krijgen (tot een jaar). Zou krijgen ja want ik gaf aan dat ik het toch liever uit wou stellen. Hij zit even niet lekker in zijn vel gaf ik aan. De consultatiebureau verpleegkundige keek me aan: ‘vervelend he die fases!’.

JA HEEL VERVELEND.

Nu ik dit typ is hij alweer 3 dagen zijn eigen vrolijk zelf maar Flynn krijgt op het moment 2 tandjes en was weer helemaal van slag. Veel huilen, heel aanhankelijk, zichzelf absoluut niet kunnen vermaken en het ‘ergste’ van alles: slecht slapen. Ik zei tegen de verpleegkundige dat ik echt het gevoel heb dat we van het één in het ander rollen. Voor de vakantie had hij een dubbele oorontsteking waar hij een week of 3 door van slag is geweest. Op vakantie ging het een weekje goed tot we thuiskwamen. Hij kon staan maar had geen flauw idee hoe hij weer moest gaan zitten. Dit resulteerde in zo’n 10-20 keer per avond/nacht naar zijn kamertje gaan om een huilend jongetje weer neer te leggen in zijn bedje. Nu weet hij hoe hij zelfstandig kan gaan zitten, zit hij weer 5 dagen lekker in zijn vel en staan de tanden voor de deur!

ARGH!

Natuurlijk is dit vervelend (en vooral vermoeiend) voor ons als ouders maar ik vind het nog veel vervelender voor hem. Die fases wisselen elkaar zo vlug af dat het soms lijkt of er ‘iedere x wat is’. Inmiddels weet ik veel beter mijn weg er in te vinden en merk ik dat hoe sneller ik accepteer dat het zo is hoe beter je het allemaal handelt. Maar vervelend dat is het wel. En is het wel normaal?

Gelukkig kon de verpleegkundige me hier heel erg in gerust stellen. Vooral het eerste jaar maken ze zo ontzettend veel ontwikkeling door.. Dit gaat vaak gepaard met allerlei onrust in hun koppie en als er dan ook nog eens een fikse verkoudheid of ontsteking om de hoek komt kijken is het natuurlijk helemaal vervelend.

Fijn die geruststelling. Toch merk ik dat ik nu al, Flynn is net een jaar, zoveel gegroeid ben als moeder. Toen Flynn voor het eerst in een sprongetje terecht kwam was ik ten einde raad. Nu moet ik zeggen dat het ook gelijk wel het ergste sprongetje was wat hij ooit gehad heeft (lees 4 dagen 24 uur per dag huilen) maar wat maakte ik mij zorgen. Er MOET iets met hem zijn! Onderzoek hem dan, kijk naar hem, dit is niet hoe hij normaal is, help! Helemaal logisch natuurlijk, je maakt je verschrikkelijk zorgen als new mommy in town. En nu denk ik: aaaach het is weer een fase. Gaat wel weer over. Accepteer het, (hopelijk) is het over een paar dagen weer anders!

Misschien een hart onder de riem voor de nieuwe mama’s en herkenbaar voor de ‘ervaren’ mama’s? ;-)